Bolesław Bierut
Bolesław bierut był znanym politykiem, działaczem komunistycznym oraz agentem NKWD urodzonym 18 kwietnia 1892 roku w Lublinie. W roku 1944 był przewodniczącym Krajowej Rady Narodowej. Tego samego roku objął urząd zastępującego Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, który zakończył w 1947 tym samym zostając Prezydentem RP w sfałszowanych wyborach parlamentarnych. Od roku 1948 pełnił funkcję przywódcy PZPR. Na kanwie historii określany jako zbrodniarz komunistyczny.
Polityk zmarł 12 marca 1956 roku w Moskwie o godz. 21:30, gdzie był gościem XX Zjazdu Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Mówi się, że pogorszenie się jego stanu zdrowia mógł spowodować wstrząsający referat dotyczący stalinizmu wygłoszony przez Nikita Chruszczowa, jednakże okoliczności nie są ze sobą ściśle powiązane czasowo. Sekcja zwłok przeprowadzona przez medyków radzieckich wykazała zator wywołany przez narastający zakrzep tętnicy płucnej. Inną przyczynę śmierci – zawał serca podało jednak Polskie radio. Okoliczności jego śmierci pozostają zatem niejasne. Śmierć Bieruta zamknęła w Polsce epokę stalinizmu. W dniach 13-16 marca 1956 roku została ogłoszona żałoba narodowa.
Władysław Czachórski
Władysław Czachórski urodził się 22 września 1850 w Lublinie, był polskim malarzem akademickim.
W 1866 rozpoczął naukę w Klasie Rysunkowej w Warszawie, którą ukończył w 1867. Następnie uczył się w Dreźnie (1868) i w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium od roku 869 do 1873. W roku 1879 na stałe osiadł w Monachium, gdzie zdobył uznanie i został honorowym profesorem miejscowej Akademii Sztuk Pięknych.
Czachórski malował sceny rodzajowe, portrety, martwe natury i obrazy o tematyce szekspirowskiej. Szczególne uznanie przyniosły mu wizerunki kobiet na tle bogatych wnętrz, przedstawiane z fotograficzną dokładnością. Osiągnął znaczny sukces artystyczny i finansowy, jego obrazy były zamawiane nawet z dwuletnim wyprzedzeniem. Współcześni nazywali go ozdobą polskiego malarstwa.
Był odznaczony bawarskim Orderem św. Michała.
Część krytyków po śmierci artysty zarzucała mu komercyjne podejście do sztuki, kosmopolityzm i zmarnowanie talentu. Obecnie obrazy Czachórskiego cieszą się dużym powodzeniem na rynku antykwarycznym i osiąg
ają wysokie ceny.
Zmarł 13 stycznia 1911 roku w Monachium.
Bolesław Prus
Bolesław Prus był bardzo związany z Lubelszczyzną. 2o sierpnia 1847 roku urodził się w Hrubieszowie. Po śmierci matki przeszedł pod opiekę babki Marcjanny Trembińskiej i zamieszkał z nią w Puławach. W Lublinie zamieszkał po śmierci babki. Przez 4 lata uczęszczał tam do Powiatowej Szkoły Realnej po czym przeprowadził się do Siedlec. Na czasy licealne przeniósł się do Kielc.
Do Lublina wrócił 20 stycznia 1864 gdzie przebywał w więzieniu na Zamku Lubelskim za udział w powstaniu. Dorosłe życie Prus spędził głównie w Warszawie gdzie wcześniej studiował na wydziale Matematyczno-Fizycznym Szkoły Głównej w Warszawie.
Prus zajmował się dziennikarstwem, pisał felietony do dzienników. W między czasie tworzył również poezję. Najbardziej znane jego dzieła to „Faraon”, „Lalka”, „Emancypantki” oraz „Placówka”.
W wieku 64 lat zmarł na atak serca. Został pochowany 22 maja 1912 roku na cmentarzu Powązkowskim. Na grobowcu umieszczono inskrypcję „Serce serc”
Kardynał Stefan Wyszyński
Urodzony 3 sierpnia 1901 roku w Zuzeli Stefan Wyszyński był duchownym rzymskokatolickim. Święcenia kapłańskie przyjął 3 sierpnia 1924 roku w kaplicy Matki Bożej we wrocławskiej bazylice katedralnej.
Mszę prymicyjną odprawił 5 sierpnia w kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej na Jasnej Górze. Następnie w październiku 1924 został wikariuszem we włocławskiej parafii katedralnej oraz m.in. redaktorem dziennika diecezjalnego „Słowo Kujawskie”.
W latach 1925–1929 był studentem Wydziału Prawa Kanonicznego oraz Wydziału Prawa i Nauk Ekonomiczno-Społecznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, który ukończył 22 czerwca 1929 doktoratem z prawa kanonicznego.. W okresie studiów działał społecznie, m.in. w Stowarzyszeniu Katolickiej Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie” oraz w „Bratniej Pomocy”. Po ukończeniu studiów w okresie 1929–1930 odbył podróże studyjne w celu obserwacji rozwoju katolickiej myśli społecznej po niektórych krajach europejskich.
4 marca 1946 został prekonizowany przez papieża Piusa XII biskupem diecezjalnym diecezji lubelskiej. Święcenia biskupie otrzymał 12 maja z rąk kard. Augusta Hlonda, prymasa Polski na Jasnej Górze. W swoim herbie biskupim umieścił słowa „Samemu Bogu”.
W dniach 22–24 maja 1946 po raz pierwszy uczestniczył w obradach Konferencji Episkopatu Polski. Uroczysty ingres odbył się 26 maja 1946 w Lublinie. Objął funkcję Wielkiego Kanclerza KUL-u, na którym w latach 1947–1948 prowadził wykłady na Wydziale Prawa i Nauk Ekonomiczno-Społecznych. Jako biskup lubelski w 1946 wznowił działalność Instytutu Wyższej Kultury Religijnej czy też założył Związek „Caritas”.
12 listopada 1948 papież Pius XII na konsystorzu w Rzymie mianował Wyszyńskiego prymasem Polski. 29 listopada 1952 podano wiadomość o wyniesieniu przez papieża Piusa XII prymasa Polski do godności kardynała, a 12 stycznia 1953 na tajnym konsystorzu w Rzymie został nominowany ostatecznie kardynałem oraz członkiem kolegium kardynalskiego
14 kwietnia 1950 z inicjatywy kardynała zostało zawarte porozumienie Kościoła Katolickiego z władzami komunistycznymi. Wyszyński był pierwszym w historii Kościoła katolickiego hierarchą, który zdecydował się na układy z państwem rządzonym przez komunistów. Na wieść o jego podpisaniu papież Pius XII, prowadzący politykę antykomunistyczną, miał zagrozić cofnięciem uznania Wyszyńskiemu. W zamian za zagwarantowanie nauczania religii w szkołach i funkcjonowanie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego polski Kościół uznał granice Ziem Odzyskanych Polski Ludowej.
W latach 1957–1966 przeprowadził obchody Tysiąclecia Chrztu Polski, poprzedzone z jego inicjatywy dziewięcioletnią Wielką Nowenną Tysiąclecia. Z jego inicjatywy na główne obchody 3 maja 1966, na Jasną Górę miał przybyć zaproszony przez niego papież Paweł VI, ale władze nie wyraziły na to zgody. Podczas kazania na procesji uroczystości Bożego Ciała w Warszawie 20 czerwca 1957 zapowiedział peregrynację po wszystkich parafiach w Polsce kopii cudownego obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej.
Uczestniczył aktywnie w obradach soboru watykańskiego II. Podczas pierwszej sesji soborowej został mianowany przez papieża Jana XXIII członkiem Sekretariatu do Spraw Nadzwyczajnych, a później przez kolejnego papieża Pawła VI, członkiem Prezydium soboru.
W 1958 doprowadził do obniżenia rangi dyplomatycznej ambasady polskiego rządu emigracyjnego przy Stolicy Apostolskiej. W 1972 dzięki jego długoletnim staraniom Watykan ostatecznie uznał granice zachodnie PRL i zawiesił stosunki dyplomatyczne z polskimi władzami na emigracji. 5 maja 1977 Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela wystąpił do Komitetu Pokojowej Nagrody Nobla w parlamencie norweskim o przyznanie jej prymasowi Stefanowi Wyszyńskiemu. Parlament norweski z przyczyn formalnych nie mógł rozpatrzyć tego wniosku. Wniosek o przyznanie mu Pokojowej Nagrody Nobla za 1978 wystosowała również Światowa Unia Chrześcijańskich Demokratów.
W połowie marca 1981 u Wyszyńskiego zdiagnozowano nowotwór. Mimo starań lekarzy nie dało się zahamować jej rozwoju. 16 maja 1981 prymas przyjął sakrament namaszczenia chorych. Zmarł 28 maja 1891 roku o godzinie 4:40. Uroczystości pogrzebowe, którym przewodniczył sekretarz Stanu Watykanu kard. Agostino Casaroli odbyły się 31 maja. Ceremonia rozpoczęła się liturgią żałobną w kościele seminaryjnym przy Krakowskim Przedmieściu, z którego następnie ruszył kondukt żałobny z udziałem delegacji oficjalnych kościelnych i świeckich oraz tłumów ludzi.
Józef Czechowicz
Józef Czechowicz był polskim poetą awangardowym dwudziestolecia międzywojennego. Urodził się 15 marca 1903 roku w Lublinie, tam również zmarł. Był członkiem i współzałożycielem grupy literackiej „Reflektor” działającej w Lublinie w latach 1923-1925. Pracował również w Polskim Radiu, dla którego pisał słuchowiska radiowe. Czechowicz rozpoczął naukę w lubelskiej szkole elementarnej, jednak po dwóch latach miasto zajęli Austriacy. Poeta zmuszony był opuścić miasto i kontynuować naukę w nowo utworzonej pierwszej powszechnej szkole polskiej, którą ukończył w 1917 r. Potem rozpoczął naukę w czteroletnim Seminarium Nauczycielskim.
W 1920 wyruszył na wojnę polsko-bolszewicką. Po kilku miesiącach kontynuował naukę. Po ukończeniu Seminarium Nauczycielskiego zrobił Wyższy Kurs Nauczycielski w Lublinie, po czym rozpoczął studia w Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Po ukończeniu edukacji zaczął pracę jako nauczyciel.
Zginął pod gruzami kamienicy podczas bombardowania jego rodzinnego miasta. Pochowany został na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie.
W miejscu zburzonej kamienicy powstał plac imienia Józefa Czechowicza, a w 1969 odsłonięty został pomnik ku czci poety.
Jego najpopularniejsze utwory to „Nic więcej”, „Nuta człowiecza” oraz „Przedświt”.
